Kavanoza kök salsın diye konan bitkiler gibiyim.Köklerim kavanoza sığmıyor artık, ama köklerimin saracağı bir toprak hala bulamadım !

Ya 2008 di yada 2009 tam hatırlamıyorum,iskambil kağıtlarından ev misali kurduğum hayatımdan birer birer kartlar eksilmeye başladı, sonra hafif hafif rüzgar başladı maça, sinek, kupa, karo tek tek kaydı gitti. Şimdi rüzgar yok, etraf dingin... Ama hayatımdan çok şey kayıp...
Ağlamaklı bakıyorum etrafa yardım isteyen yavru köpek gibi, ama acıyarak bakanlardan nefret ediyorum sonra,en çokta kendimden... Aslında yapmak istediklerimi ve yaptıklarımı düşünüp sinirleniyorum. Kimseye kendimi anlatacak halim yok. Zaten kimse kimsenin umrunda da değil...Artık herkes en çok kendini seviyor.
Ait olmadığımı düşündüğüm yerlerde dolaşıyorum sürekli, peki nereye aidim ki ben ?
Beni gerçekten seven birine ihtiyacım var,aslında kim olduğumu bana hatırlatacak birine.

Kayboldum...Bedenimin içinde, hayatımın içinde kayboldum. Fırtınalar esti, seller oldu,çok büyük dalgalar ,deprem,heyelan... Boşluk,karanlık,gürültü... Şimdi ise hafif bir rüzgar var, çisil çisil yağmur var, durgun uçsuz bucaksız denizler var önümde, sessiz,aydınlık ama yalnız... Herşey kırılmış dökülmüş, benimle birlikte kaybolmuş gitmiş, Korku var içimde ,benim dediğim herşey yabancı, uzak... Bir yerden başlamak lazım diyen bir ses var kafamda, işte onu seviyorum.

Ve bir yerden başladım bugün ,uzun zamandır yazmıyordum.